Tym razem góra mnie nie wpuściła. Podejrzewam, że miałam około 15 minut do szczytu. Nie mogłam pozwolić sobie na samotne błądzenie w chmurze i ciemnościach. Nie trudno jest podjąć taką decyzję, kiedy w przeciągu 5 minut traci się z pola widzenia szczyt. Szczególnie jak się wchodzi samej i do tego jeszcze przed świtem.
I ten wiatr...
Na Babią Górę wchodziłam trzeci raz w życiu. Zawsze zimą. Dopiero za trzecim podejściem mogłam podziwiać piękno tej góry (zdjęcie) z bliska.
Zdobywając Babią Górę, idąc szlakiem od Markowych Szczawin, wędruje się na skraju przepaści. Zobaczyłam to wszystko dopiero podczas ostatniego podejścia. Widok ten, zrobił na mnie ogromne wrażenie. Przeraziłam się... Momentalnie przypomniałam sobie sceny z pierwszego mojego wejścia na Diablaka. Razem z czwórką kolegów, w powrotnej drodze ze szczytu, błądziliśmy we mgle w poszukiwaniu szlaku... Widoczność była tragiczna. Nagle ktoś zaczął schodzić jakąś dziwną "stromizną" w dół... Pamiętam to bardzo wyraźnie. Zatrzymaliśmy się na chwilę, a ja powiedziałam: "Chłopaki, nie przypominam sobie, żebyśmy tędy szli..." Zawróciliśmy, weszliśmy z powrotem na grań i po jakimś czasie odnaleźliśmy szlak. Byliśmy o krok od tragedii... Teraz to wiem...
Wyłączyłam "czołówkę". Stanęłam nad przepaścią i patrzyłam w dół "kotła", nie dowierzając temu, co widziałam w ciemnościach... To było mocne. Dużo się nauczyłam...
Potem był już tylko śnieg. Padało cały dzień...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz